Aantal berichten : 23 Registratiedatum : 19-01-17 Leeftijd : 26 Woonplaats : In mijn eigen wereld
Onderwerp: Solitudinem ma maa 06, 2017 3:35 pm
The Forbidden Valley is een gebied waarbij de ziel ontbreekt. Geen enkel paard zou ervoor kiezen om in een gebied te gaan wonen wat omringd wordt door duister. Maar ik ben geen 'normaal' paard, ik leef niet in kuddeverband, ik leef alleen. Het hele gebied staat vol met grote oude dennen- die net als ik zielloos zijn.
Eenzaamheid verteert langzaam de ziel, zegt men. Ze hebben gelijk, mijn ziel is bijna helemaal weg verteert door de eenzaamheid. Zolang ik mij kan herinneren heb ik mij alleen gevoeld. Ik had nooit echte vrienden, en als ik dacht dat ik echte vriendschap had gevonden lieten ze mij in de steek. In de steek worden gelaten breekt iemand op. Het brak mij op. Iedere keer als ik weer vertrouwen had in het leven werd het weer ruw verstoord, net zo lang tot ik geen hoop meer had. Geen hoop voor een tevreden leven.
Toen ik een klein veulentje was kon ik genieten van de kleine details in het leven. Bijvoorbeeld hoe de zon de eikenbomen verlichte of hoe de bloemenblaadjes danste op de maat van de wind. Zulke simpele kleine details kon mijn dag volmaakt maken. Zo volmaakt dat ik dacht dat ik geen kameraden nodig had, ik had deze kleine geschenken. De Northern Lights Vallei was voor mij een groot geschenk. Ik was altijd in de bossen te vinden of op de heuvels. Daar op de uitgestrekte vlaktes galoppeerde ik vrolijk mee met de bladeren. De zon streelde altijd zachtjes mijn vacht, alsof ik te gevoelig was voor de fellere zonneschijnen. De wind speelde met mijn manen. Ik voelde mij vrij, vrij van alle negativiteit en zorgen. Nee, op dat moment had ik daar geen tijd voor. Ik had alleen tijd voor de vlaktes en de wind die met de bladeren danste.
Ik had het mis, gruwelijk mis. Ik kon niet zonder vrienden door het leven gaan. De kleine geschenken waren niet voldoende om mijn hart levend te houden. Ik had meer nodig, ik had echt contact nodig. Alleen gaf het leven mij geen vrienden cadeau. Op een gegeven moment ontweek ik de bossen en de vlaktes. Ik zag de kleine details eerder als martelingen. Die kleine geschenken gaven mij geen vrienden, zij gaven mij alleen schoonheid wat voor even was. Ik keerde mij rug om naar de vallei. De Northern Lights Vallei kon mij niks meer bieden waar ik gelukkig van werd.
Mijn hart was toch al zo zwart en duister geworden. De Forbidden Valley paste beter mijn ziel. Ik heb ervoor gekozen om in het duister te leven. Het maakt mij niet gelukkiger alleen somberder. Het is de keuze die ikzelf heb gemaakt. Heel soms zijn er ook van die mooie momenten in deze dode vallei. Als de zon stiekem op bezoekt komt en een van haar stralen laat zien door de sombere dennen door, voel ik hoe mijn hart een beetje meer begint te leven. De warmte gaat door mijn hele lichaam heen, dan voel ik mij weer het jonge veulen die gelukkig op de vlaktes galoppeerde.
ma maa 06, 2017 3:35 pm
