I'm close, but not close enough

Snowdreamer


´Waar was ik?´ Dat was de vraag wat in mijn hoofd bleef rond dwalen. Het was een koud donker bos waar geen leven in zat. Deze ruwe plek kon nooit de Northern Lights vallei zijn, dat kon niet! Met grote ogen keek ik toe hoe duister dit bos was. Ik kon geen straaltje zonneschijn zien. Deze plek benauwde mij, er hing een angstaanjagende sfeer. Ik probeerde rustig door te stappen zonder de duisternis in te kijken. ´Je kan het Snowdreamer, je kan het!´ Zei ik aanmoedigt tegen mijzelf. Plotseling hoorde ik iets ritselen tussen de bladeren. Verschikt keek ik op. ´Is daar iemand?´ vroeg ik met een schorre trillende stem. Ik voelde hoe mijn spieren stijf worden, ze waren klaar om te vluchten.

Met een opgeheven hoofd stapte ik door de duistere woud heen. hoe moedig ik ook probeerde te zijn, ik voelde me angstig. Ik keek om heen maar ik zag niet meer dan een duistere sfeer die ik om me heen  voelde. Ik liep door zwaar beboste stukken waar geen uitweg in te vinden was. Uit het niets hoorde ik angstige stem 'is daar iemand?" zeggen.
Ik keek nieuwsgierig om me heen en ik zag door de dichte struikgewas een gedaante, die steeds dichterbij kwam.

Met angstige ogen zag ik een gedaante dichterbij komen. ´Wie ben jij?´ Schreeuwde ik van de spanning. Ik probeerde weg te vluchten alleen kon ik nergens naar toe. Ik zat gevangen tussen de hoge dennenbomen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde hoe mijn hele lichaam samen spannen. De gedaante werd steeds duidelijker, op een gegeven moment zag ik twee heldere blauwen ogen mij aan staren. Ik zag de contouren van een elegant paard. Even stokte mijn adem in mijn keel. ´W,wie ben jij? En wat doe jij hier in zo´n gevaarlijk woud?´

De gedaante werd steeds zichtbaarder, tot mijn schrik zag ik dat het een paard was. Het was een sneeuwwitte merrie, haar hele lichaam was versierd met zwarte stipjes. Ik zag hoe huiverig ze was en ik stelde me voor om haar geruststellen . Ik hoorde haar wat zeggen ik antwoorde: 'Defender'. 'Voor die andere vraag wist ik zelf de antwoord ook niet op'. Ik zag een schichtig maar moedig paard voor me staan'. Haar helder blauwe ogen keken mij angstig aan en ik zag hoe haar borstkast hevig te keer ging. 'Wat maakt jou, dat je zo bang bent?'

Snowdreamer

Ik liet haar naam even tot me komen. De naam deed haar zeker eer aan, ze straalde een en al moed uit. Het was een grappig contrast als je het vergeleek met het duistere en zielloze bos waar we ons in bevonden. Vooral als je het vergeleek met mij, ik voelde hoe mijn benen trilde van angst. ´Wat maakt jou, dat je zo bang bent?´ bleef ook door mijn hoofd rondtollen. Defender bleef mij al die tijd nieuwsgierig aankijken. ´Ehm, tja ik weet niet zo goed wat mij bang maakt, ik denk dit duistere bos.´ Ik keek nog eens rond, ja het bos maakte mij bang. Er hing gewoon een angstaanjagende sfeer alsof er ieder moment iets verschrikkelijks kon gebeuren. ´Zullen we samen verder reizen? Want in je eentje door dit bos dwalen is te gevaarlijk.´

Ik knikte en ik wist dat ik beter af was met haar aan mijn zijde. 'Als we samen willen reizen, moeten we nu weg, het wordt donker' zei ik met een opgehesen stem. Ik zag de voldoening in haar ogen en we maakte dat weg kwamen. In de tijd dat we verder liepen kwam ik meer over hasr te weten en ik bewonderde haar courage. ik wist dat deze reis door deze donkere bos lang zou worden. Ook al leek snowdreamer overmoedigd ik wist dat ik haar moest beschermen voor het zekere en onzekere.

Snowdreamer

´Als we samen willen reizen, moeten we nu weg.´ Met die woorden hadden we de angstaanjagende plek verlaten. Defender had ook gelijk, kort na ons vertrek had de maan zijn positie in de donkere nacht ingenomen. Het was een verademing dat ik een reisgenoot had gevonden. Samen sta je toch sterker. Maar toch steeds voelde ik een beklemmende gevoel wat mij maar niet met rust kon laten. Ik haalde diep adem, mijn longen werden gevuld met de kille boslucht. Ook al werkte dit woud op mijn zenuwen het was adembenemend mooi hoe de maan over het woud scheen. De dennennaalden werden lichtjes verlicht door de maan. Eventjes was er geen beklemmend gevoel of angstige gedachtes, er was alleen dit magische moment wat de natuur mij geschonken had.

Uitgeput stopte ik bij een adembenemde grote eik die woest de weg versperde. Na de lange dagen  die we hadden  gelopen voelde ik mee steeds benauwder worden, we zaten nog steeds vast in het duistere woud. Ook al had ik een reisgenoot aan mijn zijde, de reis zat me toch niet zo lekker. Ik had steeds het gevoel dat we achtervolgt werden en je kreeg gewoon de kriebels van dit bos. Zuchtend keek ik naar snowdreamer, ik zag dat ze ook helemaal gesloopt was en ik volgte haar versnellende hartslag. 'Misschien is het beter als we hier de  nacht doorbrengen, we hebben al onze energie voor morgen nodig' zei ik met een fronsend gezicht. Ik had gedacht dat Snowdreamer in discussie ging, maar in plaats van dat zei de dat ik gelijk had. Waarnschijnlijk had ze gewoon geen puf meer om sowieso nog iets uit te brengen, ook al wist ze hoe gevaarlijk deze nacht zou worden

Snowdreamer

We stonden beide zwijgend naar de eeuwenoude eik te kijken. Hoe kon zoiets moois in zo'n duistere plek leven? We hadden dagen gestapt of gedraafd, voor galopperen hadden we beide geen puf voor. Ik liet vermoeid mijn hoofd hangen, ik zag hoe de wind met mijn manen speelde. Eventjes schudde ik mijn hoofd zodat al mijn manen mee danste. 'Misschien is het beter als we hier de nacht doorbrengen, we hebben onze energie voor morgen nodig.' Hoorde ik Defender voorstellen. Ik brieste even. 'Ja daar heb je gelijk in, dat is handiger.' Maar diep in mijn hart zou ik het liefst weg galopperen uit dit griezelige woud. Oh, ik snakte naar een relaxte arbeidsgalop. Ik kon dan eindelijk mijn benen strekken en de wind door mijn haren voelen. Het liefst zou ik willen galopperen in de Northern Lights heuvels. Ik had gehoord dat ze daar de mooiste uitgestrekte heuvels hebben. Zuchtend keek ik om mij heen. Hoelang moest ik hier nog blijven? 'Zeg Defender, waar kom jij eigenlijk vandaan?'

'ik stam af van De Watervallen, het is daar adembenemend.' zei ik briesend. 'jij komt van de Snow Mountains vandaan of niet soms?' ik zag dat ze zich af vroeg hoe ik daarbij kwam. 'je hebt de kenmerken van iemand uit de Snow Mountains'. Je zag dat Snow Dreamer's spieren verkrampte en haar gezicht betrok. Door haar onverwachte reactie borrelde er alleen maar meer vragen op, en ik was ook van plan om ze te gaan stellen. 'Hoe komt d-da... opeens hoorde ik een hevige gehinnik achter me, mijn oren gingen plat naar achter en me gezicht nam een angstige blik aan.

I bring death with me.

Ik wist al een tijd dat we bezoekers hadden, ik voelde hun reine energie. De dennenbomen hadden me erin gefluisterd. Bij het horen van het nieuws kon ik al bijna het bloed in mijn mond proeven.  Na dagen door het woud dwalen had ik ze gevonden. Ze stonden bij de eik, de doorgang naar de Northern Lights vallei. Ik hield ze nauw in de gaten. De geur van reinheid vulde mijn neusgaten waardoor ik mijn lippen aflikte. Ik had al in geen tijden reine zielen gegeten. Ik moest in mezelf lachen; dwazen dat het zijn. Ik schraapte met mijn ijzer zware hoef door de grond en ik liet mijn ijzingwekkende gehinnik horen. Het signaal om aan te vallen..

Snowdreamer

'Ik stam af van De Watervallen, het is daar adembenemend.' Zei Defender briesend. De watervallen dacht ik, ja die plek stond zeker bekend als prachtig. Hoe zou het toch zijn om daar te leven? Je hebt nooit te maken met kou of sneeuw. Je hebt daar sappig gras en zachte temperaturen. Ik kon bijna het water al horen stromen. 'Jij komt van de Snow Mountains of niet soms?' Verschrikt keek ik op. 'Hoe weet je dat?' Klonk er van diep uit mijn keel. Ik wou niet aan die ontzielde vallei terug denken. Maar toch zag ik al de enorme stoffige kale bergen die eenzaam richting de horizon staan.  'Je hebt de kenmerken van een paard uit de Snow Mountains'. Zwijgend keek Defender aan, ik voelde hoe de rillingen over mijn lichaam gingen. Ik voelde aan de intense blik van Defender dat ze wou doorvragen. 'Hoe komt d-da..' Defenders vraag werd onderbroken door een angstaanjagende kreet.

een zwarte gedaante raasde als een flits langs me heen, ik voelde opeens een aanstekelijke pijn door mijn lichaam heen gaan. ik schreeuwde het uit van de pijn en ik zag Snow Dreamer geschokt naar mijn borst kijken. ik zag tot mijn verschikking dat ik gewond was aan mijn borst, een diepe snee die mijn hele borst bedekte en waar vers bloed uit liep.'Snow Dreamer we moeten maken dat we wegkomen!' voor dat ik nog iets uit kon brengen, zakte in verslagen door mijn benen heen. 'Snow Dreamer galoppeer zo had als je kan! Maak dat je hier weg komt.'

Snowdreamer

Een seconde. Een seconde duurde het toen Defender door haar benen heen zakte. Defender's pijnkreet ging bij mij door been en merg heen. 'Defender!!' Schreeuwde ik. Mijn hartslag ging tekeer en mijn oren begonnen te suizen. Ik hoorde zwak Defenders stem. Ik hoorde alleen niet wat ze zei. Mijn ogen scande de omgeving af. Verschikt keek ik alle kanten op. Hoe kon dit in godsnaam gebeuren? Wie of wat heeft dit gedaan? Ik had de aanvaller niet gezien. Het gebeurde ook zo ontzettend snel. Ik moest, moest alert blijven. 'Snow Dreamer galoppeer zo had als je kan! Maak dat je hier weg komt.' Hoorde ik Defender zwak fluisteren. 'NEE! IK LAAT JE NIET IN DE STEEK!' Schreeuwde ik. Ik rook het ijzeren bloed wat uit haar borst kwam. Opeens hoorde ik achter mij het gekraak van takken. Ik wist genoeg. Ik zette de aanval in en galoppeerde rechtstreeks op de tegenstander af. Ik kende nu geen angst.

In plaats van dat Snowdreamer weg van de situatie galoppeerde, wees haar lichaamshouding erop dat ze zich gereed stelde om te vechten. ik probeerde nog iets naar haar toe te schreeuwen maar de pijn weerhield mij daarvan. Het enige wat ik kon doen was hopen dat de fury die ik in Snowdreamer gezien had, net zo sterk was als haar wilskracht om te overleven. Ik kon de helse pijn niet langer meer verdragen en ik voelde dat ik aan het wegzakken was. nee, dit kan niet gebeuren! ik moet haar helpen. Ik probeerde met mijn laatste beetje kracht op te staan, maar voordat ik met mijn benen mezelf omhoog kon hijsen werd het me teveel.

Avanti

Verhuld in de duisternis zette ik mijn aanval in. Ik was sneller dan de wind en toen ik langs de bezoekers heen raasde rook ik hun angstzweet. Met mijn vlijmscherpe tanden liet ik een diepe snee achter op de borst van een van de dwazen. Ik likte het bloed van mijn lippen af. Na al die maanden te leven van donkere zielen was het bloed van een zuivere ziel een waar wereldwonder. Mijn bloeddorst werd hierdoor alleen maar door aangewakkerd. Het witte paard was al door haar benen gezakt wat haar nog een makkelijker prooi maakte. Nog steeds verhuld in de duisternis omsingelde ik de twee paarden. De eenhoorn keek wild om haar heen zoals een prooidier zou doen. Ik zag de pure angst in haar ogen en ik stoof op haar af.

Snowdreamer

Ook had ik geen idee waar onze tegenstander zich verborg, het aller belangrijkste was dat ik Defender beschermde tegen deze onnatuurlijke duistere kracht. Met het alle kracht wat ik in mijn vermoeide lichaam had galoppeerde ik op een stel bomen af. Opeens uit het niets zag ik het silhouet van een krachtig paard, het paard stapte uit de schaduwen. Ik hapte van pure angst naar adem, het paard had een bloeddorstige blik in zijn ogen. Hij galoppeerde met volle kracht op mij af. Ik wist dat ik dit gevecht niet met lichamelijke kracht ging winnen. Ik moest mijn gave gebruiken om Defender veilig te stellen. Ik voelde de magische connectie met mijn verlaten thuis nog steeds door mijn lichaam heen stromen. Ik haalde diep adem en ik voelde hoe de ijzige kracht naar mijn keel stromen. Ik blies mijn adem uit en het duistere wezen wat op mij stormde kon geen stap meer verder zetten. Zijn halve lichaam was in koelbloedige ijs verwikkeld. 'Wat?? W..wat heb je met mij gedaan nietszeggend wezen??' Schreeuwde hij met een wilde blik in zijn ogen. 'Ik heb mijn magische gave gebruikt om jou tegen te houden, duivel die je bent!' Tevreden keek ik toe hoe het bloeddorstige paard verwilderd om zich heen keek.

Defender

Ik kwam terug bij bewustzijn en had net op het nippertje een glimp van het gevecht meegekregen. ik was verbijsterd met de uitkomst van het gevecht. ik zag hoe geschokt het zwarte silhouet zich in het licht toonde. Zo te zien waren we beiden verrast over de kracht waar Snowdreamer over beschikte. Op het eerste gezicht leek ze veel onschuldiger dan dat ze eigenlijk is. Ik had nog nooit iemand met zo veel controle zijn krachten zien gebruiken, je kon zeggen dat een Snowdreamer geboren krijger was.  'Je bent geweldig Snowdreamer! net goed, haha.' Nadat ik mijn gedachten weer op orde had gekregen en de situatie tot me bezinken, besefte ik me dat ik nog steeds kreunend van de pijn op de grond lag.

Mijn spieren voelde stijf aan en ik voelde zijn bijt door mijn aderen heen vloeien. Hier klopt iets niet, er was meer aan de hand met de wond dan dat ik in gedachte had.

Snowdreamer

'Je bent geweldig Snowdreamer! Net goed, haha.' Met een ruk draaide ik mijn hoofd om en ik zag hoe Defender weer bij bewustzijn was gekomen. 'Defender je bent weer bij bewust zijn!' zei ik opgelucht en ik brieste een keer diep. Ik draafde met snelle passen naar Defender toe. Ze lag nog steeds in een pijnlijke houding op  de natte met dennen versierde bosgrond. Ik hoorde hoe ze raspend adem haalde. De opluchting veranderde gelijk in rauwe radeloosheid. 'We moeten je hier zien weg te krijgen, je hebt hulp nodig!' Ik probeerde de opspelende paniek te baas te zijn maar Defender begon met de seconde er beroerder uit te zien. Ik zag hoe de wond van Defender groen begon op te lichten, toxisch gif droop uit de wond.

avanti

'W- wat heb je met mij gedaan, nietszeggend wezen!' hinnikende ik uit woede. ik voelde mijn hele lichaam verstijven van de kou, ik kon me niet meer bewegen. Ik zat radeloos gevangen in een web van ijs, dat verziekte paard had me verslagen. Meestal kon ik moeiteloos mijn prooi te pakken krijgen maar dit was een ander verhaal. Ik dacht dat het geluk tegen me gekeerd was totdat ik aan mijn acties herinnerd werd. De wond van mijn eerdere slachtoffer zag er slecht uit, groen spul druppelde langs haar buik op de grond. Ik zag de twee zwakkelingen radeloos elkaar aankijken, dit was het moment om hun uit hun droomwereld te verhelpen. 'Je dacht toch niet echt dat je zo makkelijk van me af komt' zei ik met een snerende glimlach. 'Domme dwazen dat jullie zijn! haha veel geluk met je laatste geslaagde uurtjes.' Een gemene glimlach verscheen op mijn gezicht.

Defender

Ik schrok van de plotselinge openbaring die Avanti uit het niets maakte. De dag leek maar alsmaar erger te worden, alsof neergestoken worden niet al genoeg was. Ik voelde de warme adem van Snowdreamer als een bries langs me gezicht strelen, ze probeerde haar best om te mij troosten. Het gaf een warmhartig gevoel, alleen de situatie voelde aan als een verloren zaak. Dit kon toch niet het einde zijn? Ik wist al ik dit wou overleven dat we snel moesten handelen, anders zou dit niet goed voor mij aflopen. Opeens begon het donkerste deel van het bos begon uit het niets op te lichten. Rood licht weerkaatste vanuit de lucht op de bomen. Een silhouet van een elegante vogel vloog over de boomtoppen heen.

Snowdreamer

Blinde paniek raasde door mijn lichaam heen, de adrenaline wat ik toe net nog voelde was compleet verdwenen. Mijn ogen volgde elke contouren van de bomen, er moest een uitweg zijn!! Hoop had nu mijn beste kameraad moeten zijn maar in deze situatie was er geen hoop te verkennen. In plaats van hoop was troosteloosheid onze metgezel. Ik moest iets doen!! Ik moest Defender redden! Ik begon nerveus met mijn voorbeen te schrapen. Opeens lichtte de bomentoppen rood op. Ik spitste mijn oren en uit de schaduwen van de bomen kwam een gracieuze uil te voorschijn. Een licht warm gevoel streek over mijn lichaam neer en ik wist dat we gered waren.